سموم: قرار گرفتن در معرض برخی سموم ممکن است خطر ابتلا به پارکینسون را افزایش دهد.
بیماری اس ام ای (آتروفی عضلانی نخاعی) و درمان های تایید شده آن
۳. آگونیست‌های دوپامین: این گروه داروهایی هستند که عمل دوپامین در مغز را تقلید می‌کنند. برخی نمونه‌ها در این زمینه عبارت‌اند از: پرامیپکسول و روتیگوتین و روپینیرول.
تنها زندگی کردن در مرحله ۴ یا بالاتر ممکن است بسیاری از کارهای روزانه را غیرممکن کند و می تواند خطرناک باشد.
برخی از دانشمندان معتقدند که ویروس ها هم می توانند باعث ابتلا به پارکینسون شوند.
دارو: برای درمان این بیماری می‌توان از داروهایی استفاده کرد که میزان دوپامین را در مغز افزایش می‌دهد. همچنین باید از داروهایی استفاده کرد که تاثیر زیادی روی مواد شیمیایی مغز دارند.
درمان ام اس
برای چرخیدن ، یک دور برگشتی بزنید. روی پاشنه خود حرکت نکنید.
عوارض جانبی داروها در این مراحل بعدی اغلب می‌تواند از مزایای آن بیشتر باشد.
نورولوژیست بدین منظور ، به انگشت دست و انگشت شست بیمار به طور همزمان ، ضربه می زند یا این که جهت بررسی کندی و اختلال حرکت بیمار ، به پای وی ضربه می زند.
اکثر افراد مبتلا به بیماری پارکینسون علائم غیرحرکتی را نیز تجربه خواهند کرد.
این داروها باعث می‌شود که عملکرد فیزیولوژی بیماری پارکینسون استیل کولین متوقف شود و در این صورت میزان دوپامین مغز افزایش پیدا می‌کند. در واقع این نوع داروها به عنوان یک جایگزین دوپامین و جلوگیری از تخریب آنها تجویز خواهند شد.
تحریک عمقی مغز: در این روش از طریق جراحی الکترودهای تحریک‌کننده در بخشی از مغز قرار می‌گیرند.
پارکینسون نتیجه کاهش سطح دوپامین در مغز است. ممکن است بتوانید سطح این هورمون را به طور طبیعی با غذا افزایش دهید.